Konuş Şiiri - Önder Öztürk

Kamboçya’ da ölüm tarlaları gibi vücudumun derin yarıklarından kanlar akmakta. Her şeyin bittiği zaman, ölümün son anı ve kıyısındayım. Haydi benim olmayacak mısın. İçimdeki tortulaşmışlıkların bir hükmü yok. Haydi benim olmayacak mısın, cenazem kaldırılacak az sonra. Omuzlara düşen morluklarım olacak.

Sen neredesin, hangi cemre seni göstermekte, eylül’ ün hangi günü sana yakıyor bedenini. Ölüm mahkumu bir eşkiyanın bile son isteği yapılırmış. Konuşmayacak mısın. Allah’ ın aşkına konuş. İsmail’ in kuzuları için konuş, Yusuf’ un yüreği var yüreğinde hala. Ya da dur Meryem gibi sus anlıyayım.

Şimdi her yüz halime gülmekte, her dil anmakta beni sarhoş sarhoş. Hangi kıbleye safını tuttun söyle geleyim ama sürükleme beni diyar diyar gözyaşlarım sonbaharı yıkayacak. Gel kurtar beni kanamalı bir çocuk gibiyim.

Ütopyalarda zan altındayım. Adıma yaftalar dikilmiş. Artık her cümlenin sonunda kaçak bir suçlu gibiyim. Mahrem eller gezinmekte bedenimde, bir besmele çek uyanayım ya da sende dur safa omzuna morluklarım düşsün. Senden bana düşen bir kürek toprak olsun.