Konuş Şiiri - Ali Semerci

İnsanın akıllısını nereden anlarsın demişler bilgeye
Demişki bilge; konuşmasından!
Peki konuşmuyorsa?
O kadar akıllı adam yok demiş bilge...

Konuşmak;
Nereye kadar?
Ne kadar?
Niçin?
Susmanın erdemi ve dingiliği dururken
Neden hep konuşmak?
Fütursuzca
Umarsızca
Ukelaca
Konuşmak hep konuşmak
Dil susar,
Göz konuşur,
Eller, ayaklar, jestler...
Konuş babam konuş...
Ağaca, toprağa, suya, havaya inat konuş
Dilini bilmeden,
Demine girmeden,
Gamına dalmadan,
Suretine kanmadan konuş...

Konuş tabi konuş
Ama ruhunla, kalbinle, gönlünle konuş
Aktör edasına girmeden,
Roller takınmadan,
Sanaryolar yazmadan konuş
Hak namına
Mazlum hesabına
Adalet terazisinde kılı kırk yararcasına,
Ilmeği boynuna takarcasına,
Sehpaya uzanırcasına
Konuş!
Yoksa sus!!!
Hak namına olmayan sözden
Hakikat olmayan dilden
Adanılmamış kelamdan ne hayır gelir ki?
Sus!
İnsan yoksa içinde
Vijdan yoksa mayasında
Rahmet yoksa hamurunda sus!

Yarab!
Seni anacak dil
Sana adanacak gönül
Yolunda gidecek yürek
Uğrunda söylenecek söz ver bize...
En kutlu varoluşla huzurunda var et!
Konuştur bizi kelamından
Konuştur bizi kelamınla
Hevaya yol vermeden
Dostlarını hor görmeden
Erdemle, ihlasla, vicdanla, hakikatle
Konuştur...

Gülpınarî