Kömür karası Şiiri - Dağlar Özügüç

Talihsiz bir kalp yangınından kalma
Kömür karasından da katı bir yürek
Akıyor duygularım kaldırımdan aşağı dökülerek
Küller içinde bozarmış doyumsuz duygular
Düne kadar bu yolda benimle olanlar
Bir başına dar yolda yalnız koydular
O sırılsıklam bakışta ah keşke sen olsaydın
Zihniyeti kara vefasızlardan fikrimi kurtarsaydın
Bana ulaşılan son kışımda sen bulunsaydın
Baharıma kardelenlerimi ulaştırsaydın
Sevgi kıtlığı çekenlere yakınlaşan bir ses olsaydın
Şiirine çok karanlık sözler yazmak istemiyorum
Şiir bana göre özgündür ve birazda deli doludur
Her kadere ortak olmaz onunla dertlenmez
Sana dönmek istiyorum ama yolu bilmiyorum
Yaşamak dediğin nedir ki? bir atımlık nefes
Büyüyorum ama hangi nehrin çamurundan alındı
Benim bu kara toprağım işte onu bilmiyorum