Kömür Karası Şiiri - İrfan Kayagil

O kömür karası gözlerin var ya
Ne güzel bakardı.
Sevgi yüreğinde, ellerinde aynı kara
Alnın ak aslında, kömür tozlarının altında
Yürekleri kara kara insanlar
Seni karanlık dehlizlere ittiler.
Bir lokma ekmek bir hırka yeter
Hiç iş bulamayanlar senden beter
Dediklerinde, inandın sen de onlara
Bir lokma daha fazla olsun diye ekmeğin
Boğazında kaldı en sonunda.
Onlarsa zevk içindeler İstanbul boğazında
Bir yanlarında sarışın
Bir yanlarında esmer sevgili
Alınlarında utanmazlığın karası
Sen öldün arkadaşım
Oysa tek isteğin bir lokma ekmek parası
Kömür için için yanarken
Zehir saçardı dehlizlere
Yavaş yavaş ölmekteydin
Ciğerlerinde toz kömür,
Yıllarla bitiyordu gün be gün,
Her akşam kapkara hüzünle geçen bir ömür.
Hep korkardın karanlıktan
Annen ışığı açık bıraksın diye
Dua ederken Tanrıya
Bilemezdin geleceğinin kapkaranlık olduğunu
Kader dedikleri, alınlarında utanmazlığın karası
Sen öldün arkadaşım
Oysa tek istediğin bir lokma ekmek parası…

İrfan Kayagil

Ankara Mayıs 2014