Komşum Şiiri - Abbas Paksoy

Akmaz oldu, çağlayan çeşmem.
Yaralarımı deşme, komşum.
Huyu suyu güzele, düşmem.
Yaralarımı deşme, komşum.

Kaderim kötü, ben ne deyim.
Kaypaklar oldu, ağam, beyim.
Ölü mü? Diri mi? Ben neyim.
Yaralarımı deşme, komşum.

Bıktım usandım, of çekmekten.
Rızkım kestim, kuru ekmekten.
Yorulmuşum, gıybet dikmekten.
Yaralarımı deşme, komşum.

Kurtulamam, kör ilmekten.
Dedikoduları, yenmekten.
Anlatsam; Çatlarsın, gülmekten.
Yaralarımı deşme, komşum.

Paksoy’um dolandı, boş hay’a.
Bindirmediler, doru tay’a.
Muhtaç oldum, bir yudum suya.
Yaralarımı deşme, komşum.