Komşuluk Ve İnsanlık Şiiri - Fahri Bulut

KOMŞULUK VE İNSANLIK
Hadi gel de özleme, eski komşulukları,
Muhtaca yardım yapan, incitmezdi onları,
Tek başına yemezdi, kaymağı, eti, balı,
Komşu muhtaç komşunun, hatırını sorardı,
Sevinciyle birlikte, derdini paylaşırdı…

Komşular bir birinin, külüne muhtaç idi,
Bir birine saldırmaz, komşu köpekle, kedi,
Zalimler iktidarı, komşuluğu bitirdi,
Komşu muhtaç komşunun, hatırını sorardı,
Kimsesiz komşusunun, yarasını sarardı…

Bırak kapı komşuyu, akrabalar yad oldu,
Hele muhtaç, akraba, cıbıl ortada kaldı,
Kapısını şiddetli, esen rüzgârlar çaldı,
Akraba, akrabanın, kapısını çalardı,
Sevinciyle birlikte, derdini paylaşırdı…

Eskileri andıkça, vicdanım çok sızlıyor,
Şu dönek siyasiler, kin ve nefret kusuyor,
Suçlular, suçsuzları, azarlıyor, suçluyor,
Eskiden siyasiler, halkını çok severdi,
Suçu, hatası olsa, halktan özür dilerdi…

Allah korkusu bitti, kulundan utanmıyor,
Tüm dünyayı verseler, aç gözlüler doymuyor,
Köpeksiz köy buldular, insanını soyuyor,
Allah korkusu olan, kula zarar vermezdi,
Açlıktan ölse bile, kul hakkını yemezdi…

Rızazade, yaz da yaz sorunlar hiç bitmiyor,
Kene gibi yapıştı, yakamızdan gitmiyor,
Bütün canlılar fani, öleceğim demiyor,
İnsanlığı bitirdi, hatır gönül kalmadı,
Bütün nebiler öldü, yobazlar ders almadı…
01.11.2020
Fahri Bulut Rızazade