Komakrizalit Şiiri - Umut Emre Gözütok

Yağmura bel bağlatan sevinç
ve soluyuşu nemli toprağın
bir de sıtmalı ağrıları devinimin
kızgın damarı olsa gerek
kızgın ve esriyen yaprakları kenevirin
şimdi, bu kırıkmavi yalvacın
kan oturmuş tırnaklarında
ve mor halkalı göğüs boşluğunda
hakikate yaklaşan çocuk, düşünüyor
neye ağlamaktaydı orta ikide
düşünüyor çünkü
defterine gayetle güzel çizdiği kat-ı mükafi
boynuna bağladığı karaçalısıyla
dev bir ayna gibi dikilmekte karşısında

sevgiyi yalan yalanı mecbur eden nedir
neden kurur bilekte kan bir tren camı çatladığı zaman
ola ki kondüktörün bile haberi yoktur çatlaktan sızan tuzdan
ne de senin kargaşadan
nerede, ne zaman ve niçin ihanet eder söze
kırılan kemiklerim
ve kanlı öpüşlerim
ve ben yerde yatarken nereden bilsin sevdiceğim
hangi mezar taşına yazılı adda
kaçıncı kere daha ruhumu azadettim

öfkeli bir korku büyüttü aynı çocuğu
geç bir saatte annesinin yüzünde alevlenen
gece gelen ay çarpmaları
eline damlayan kandil yağları
arasında duyduğu tokat sesini anımsadı
bekçi düdüğünü ve rakı kokusunu
sabahı müjdeleyen horozların
yüzünde bıraktığı izlerde uykuya dalarken
nesnesiz hem de güzel bir kadının
flütle ölümü anlattığı rüyasında
tokatlar ve alkışlar birbirine karıştı

oysa şimdi
onca zaman sonra burada
burnuna kaçan kelebek tozları kaşındırıyor onu
ürperiyor çocuk
dokunamaz artık hiçbir kediye biliyor
ve sürekli arkasına bakıyor
bir sfenks, sanki onu izliyor

hepsi sanrı, diyor çocuk
hepsi kızamık sanrısı
bedenim, diyor
alışıyor her mikroba
alışıyor ama
çürüyor bir kez kan damarda
ve septisemi oluyor anı

anı…

bir gece kardan adamını almıştı koynuna
sabah sırılsıklam bulmuştu kendini çocuk
sevgilisine bakıyor yanında yok
havucu tutuyor elinde
sonra yiyor onu
birkaç parça kömürle bütün kış ısınıyor
fakat ne yapacağını bilemiyor düğmeleri
unutuyor pencerenin önünde
ondan olsa gerek düğümleniyor saçları büyüdüğünde
eli ayağına dolanıyor çocuğun
yüreğinde bir kaplumbağa
aman Allah’ım! tepe taklak duruyor
yardım edecek edemiyor
çünkü bu bronz heykel yerinden kalkmıyor
şüpheye düşüyor çocuk kendinin ve niyetinin doğallığından
hiçbir şeyin saf olamayacağına inanıyor artık
ama kötü bir koku sarıyor ortalığı o zaman
omurganın tiksinç gıcırtısı geliyor kulağına
bir yerde bir hata var, diyor
ne okuduğu kitaplar ne gördüğü filmler
ne de dinlediği masallar onu
hiçbir yerde yanlış yapmaktan esirgemiyor

smokinli bir adam Machiavelli’den bahsediyor çocuğa
pis pis gülümsüyor senetteki mühür
ceylan derisini çıkarıp ayaklarından
lake bir dolaba saklıyor adam
ne var ki anlamıyor çocuk hiçbir şeyi
bilemiyor kimin razılığında uygulanır aff-ı hususi
ve kafası karışıyor bir teker bir çiçeği ıskaladığında
üzülmeli yoksa sevinmeli mi
keza her yerde saygı uyandırmıyor mu
bir fiilin boğazda bıraktığı diş izi
sorular arttıkça azalan cevaplar karşısında
bir kendire bakıyor çocuk b,ir kendine
ve çare bulamıyor kendirle kendinden geçmekten öte

kalcıysa bütün bu olanlara üzgün
bağırıyor avazı çıktığı kadar
keenlemyekün! keenlemyekün!
arkasından koşuyor çocuk
ve yakalıyor onu sol anahtarından
gözlerindeki cıvayı temizliyor önce kadın
‘bir firkete’ diyor son nefesinde
‘hepsi bir firkete yüzündendi’
yine de anlamıyor çocuk
neden rüyalarında ağlıyor kalcı
önce parçalara ayrılıp
sonra buharlaşıyor kadın neden
ama biliyor eğer dokunursa bir kediye
dokunsa bile
hiçbir şey olmamış gibi bakamayacak yüzüne
biliyor ki yürüyerek varılmayacak hiçbir yere
susmak ya da konuşmak da kar etmeyince
ağzını kapatarak bağırıyor var gücüyle

bırakın, diyor
sonu gelmeyecek bir zamana kadar varsın
devlet tüzesinin önüne geçsin adalet-i ilahi
yakalıyorlar onu kollarından çünkü kuş sürüleri
çünkü geceleri terli bir mendille örtülüyor gökyüzü
sarnıç gözlerinde çünkü bir palyoş yüzüyor
sabah kaslarında seğiriyor çocuğun
serin bir toprakkokutan yağıyor