Kollanmış Nokta ve Sevgili Kelebek

De bana her pırıltısını kalbinin güzelliğinden alan göçmen
Her damlasını susuz kalacak sandığı topraktan öte nehirlere
De bana vaktiyle kendi evini gün şafağından ve uykusuzluğun
Kaçak
En gözdesi özbebeğinden
Gün aşımı küçük evciliklere seriliveren ışığıyla kandıran
Başı çiçek çiçek kalabalık, yalnızlıkları hatır gönül derdeşen
Şimdi harman zamanıdır diyip, içinde uyandığı bütün hayalleri
De bana... yerli yerince adımladığın ve çığırsız yollarda
Hayatı doğuran ırgatlığı..de bana
Değirmen diye geçtiğin her bir eşiği
... Bana göçmen..niye erteye ya da artaya kalalım..de..!
Yüzünü hüznün sığınaklarına çeken misli misali emsalsiz
Dalına düşen bahar güzelliğinin teline
Küskün dikenler dokunacak sanıp da
Ki içi kabarmış bir çığlığı bütün hüzünlere yeter artık demesiz
Uzak güz devirlerne solmuş kalmış avunup dinmezleri
İçin...
İçin yanmış da susuz dolaplar gibi zaptedilmez bir sessizliği
Salındığın her bir yolu, sarındığın soluksuz bakışları
Sicim Sicim yağan yağmura..De bana..!
Ay gölgelerinde gecelekdiklerini, hangi öksüz masalısın rüzgarın
Seni binbir hasrete bütün vedaların yerine koyan
En kuytulara sürgün ederek
De bana hangi kanadında nasıl bir ben
Davetinse o ben..dişimden tırmnağımdan artırıp sana sonsuzu
Oradaki nokta kadar..kollanmış
Ordaki hasret kadar sana sarılmış..
İnce mi ince yürek derinliğince en ince
Sonsuzluğa sürülmüş bu toprağı delicesine
De bana, göğü sırtında tutan bulutlar denlisi yanıksı ve bulanık
Anahtarsız bir gökyüzü aydınlığının kapıldığına
Seni gözetleyen akrep yurdu saatlerden ve ufuksuz pecerelerden
Kıt günlerin kapısına dayanan
Aşk de...başka deme seni bahar koynunda getiren..
Kozanda iplikçin olayım de bana..de bana sazını da çalayım
Sesini de soluyayım divanelerden
Kelebek...Sevgiili kelebek...

Seyfi Karaca..........Mayıs / 10