Kolay gelsin! (2) Şiiri - Mehmet Halil

Yalnız insan hep kalabalıklara koşar…
Gönlü zengin, (kalabalık) yalnızlığı arar…
Kirletilmiş insanlardır, temizlikte aşırı titiz olurlar…
Korkak insanlardır en fazla kahramanlıktan dem vuranlar…
Yoksul insanlardır alışveriş tezgahlarında en çok zaman harcayanlar…
Yine yoksul insanlardır, dengeli beslenmeden çok, mala yatırım yapanlar…
Vatanı satanlardır en fazla bayrağa ihtiyaç duyanlar…
Dinin ticaretini yapanlardır en fazla camiye koşanlar…
Kendi kanından şüphe edenlerdir ‘ari’, ‘asil’ kan arayanlar…
Aklı olmayanlardır, en çok, içi boşaltılmış heykele tapanlar…
Avcılar da av hayvanlarının içini boşaltıp, samanla doldururlar…
Ve şehirdekiler köye, köydekiler ise şehre göçebilmek için çabalar…
Yapmak istediğini yapamayanlardır, en çok başkasının dedikodusunu yapanlar…
Melankolik olur, çelişkileri en uçlarda olup, dengesi bozulanlar…
Toplumsal melankoliyi tetikler en zengin ile en fakir arasındaki uçurumlar…
Her insan kendinde eksik olanı arar… Eksikliğiyle beslenir hayal ve rüyalar…
Aşk ve nefret gibi… Yazı ve tura gibi… Hep sırt sırta, birbirinden ayrılamaz zıtlıklar…

Dengesiz beslenme nasıl her hastalığa yataklık ederse,
Dengesiz toplumlar ve yapılarda her hastalığı bünyesinde barındırır.
İçerdeki hastalıklara, dışarıda çözüm aramak da, ayrı bir hastalıktır.
Kendimizden kaçarak kendimizi bulamayız!
Kendi içimize girelim! Kendimizi tanıyalım!
Aşırı uçlarımız arasında bir denge kuralım!
Bütün zorlukları kolaylaştıralım!
Hadi kolay gelsin…