Köklü dostluk Şiiri - Yavuz Atıl

Köklü dostluk…
Geçen ilk bahardı,
Kırmızı mintanlı,
Yeşil eteğiyle,
Çimenlerin içinde dimdikti.
Onu gördüğümde,
Bana baktığını anladım,
Usulca yanaştım,
Okşadım,
Bir müddet sohbet ettik,
Çekingen,
Sessiz,
Dinledi beni,
Cevap vermedi,
Ama,
Ben konuştukça,
Güzelleştiğinden anlıyordum,
Beni sevdiğini,
Gidelim dedim,
Benimle gel,
Seni her gün göreyim.
Gelemem dedi,
Köklerim burada,
Kardeşlerim,
Anam, babam,
Kuzenlerim.
Dayanamadım güzelliğine,
Tuttum kolundan sürükledim,
Bana getirdim.

İlk günler üzgündü,
Boynu bükük,
Belli ki,
Bana küstü.
Toparlanamadı,
Yemez içmez oldu,
Her gün konuştum,
Sohbet ettim,
Nafileydi.

Bir sabah uyandığımda,
Gitmişti,
Kırmızı mintanı,
Beş parçaya ayrılmış,
Yeşil eteği,
Buruş buruş.
Hata ettim dedim,
Götürmemeliydim.

Sert bir kışın ardından,
Yeni bahar günlerinden bir gün,
Tekrar geldi,
İnanamadım,
Sen misin! Dedim,
Utangaç bir tavırla,
Güldü bana.

Günlerce sohbet ettik,
Artık gitme bir daha dedim,
Afacanca gülümsedi,
Gideceğini bildiğimi,
Biliyordu belli.

Bu sabah kalktığımda,
Başını alıp gitmiş,
Kırmızı gömleği,
Yeşil eteğini de,
Bırakmış yine,
Çimenlere.

Yalnız benim okuyabileceğim,
Bir de not bırakmış,
Seni sevdim,
Gidiyorum ama,
Yine geleceğim,
Artık köklerim sende.

6.4.2019, Bornova
Yavuz Atıl