Köklerimin Sesi Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Köklerim toprağın derin sessizliğinde,
Yüzyılların izini taşıyan bir fısıltı var orada.
Her adımımda, her nefesimde
Ben o toprağın, o soyun, o hikâyenin devamıyım aslında.
Beni ben yapan, omuzuma görünmez bir el gibi dokunan
Atalarımın vakarını, sabrını
Kalbimde bir sancı değil, bir kutsiyet gibi taşırım.

Babam…
Adını andığımda içimde titreyen bir boşluk,
Bir yandan da yüreğimi ayakta tutan bir dağ gibisin.
Çocukluğumun ufkunda hep sen vardın;
Sözlerin değil, susuşların bile yol gösterirdi bana.
Şimdi yıllar aktı, saçlarım da yük tuttu omuzlarıma
Ama ben hâlâ, bir evladın babasına duyduğu
O tarifsiz özlemin kıyısında duruyorum.
Ne zaman içim sıkılsa,
Sanki bir adım geriye çekilir,
Senin gölgende dinlenirim hâlâ.

Ve şimdi…
Benden sonra gelenler var hayat yolunda:
Çocuklarım.
Gözlerinde kendi baharımı gördüğüm,
Her nefeslerinde kendimi yeniden doğmuş sandığım.
Onlara anlatıyorum usulca;
“Biz bir ağaç gibiyiz” diyorum,
“Kökü derinde olanın gölgesi uzun olur.”
Dilerim ki, benim taşıdığım bu iz,
Onların omzunda bir yük değil,
Bir gurur olsun.
Dilerim ki, benden aldıkları her şey
Bir gün kendi çocuklarına bırakacakları bir iyilik mirası olsun.

Bazen düşünüyorum:
Zaman bir nehir gibi akarken,
Biz aynı suya iki kez dokunamıyoruz belki
Ama aynı göğe bakıyoruz.
Babam için, çocuklarım için,
Ve kendi yolunu arayan içimdeki o çocuksu yan için
Aynı dua yükseliyor içimden:
Eksilmesin umut.
Solmasın iyilik.
Kopmasın bağlarımızı tutan o görünmez ipler.

Hayat, insana hem eksiltir hem çoğaltır derler.
Ben eksildiklerimle büyüdüm,
Çoğaldıklarımla güçlendim.
Toprağın altında uyuyanlara saygıyla,
Yanımda yürüyenlere sevgiyle,
Benden sonrakilere umutla bakıyorum.

Ve biliyorum:
Kökleri sağlam olanın rüzgârdan korkusu olmaz.
Ben de korkmam artık…
Çünkü ardımda babamın sessiz öğüdü,
Yanımda çocuklarımın sıcak nefesi,
İçimde köklerimin hiç susmayan sesi var.