Kökler ve Emanet... Şiiri - Hasan Belek 2

Filibe’nin bağlarından bir rüzgar koptu,
Genç Abdi’nin duası Çanakkale’de sustu.
On dört yaşında bir çocuk, elinde tahta bavul,
Zeytinli’nin bağrına ekti bizi o davul.
Nema dedik hüzne, sedni dedik umuda,
Kumpir kokan sofralarda, piştik biz bu yuvada....

​NAKARAT:

Ben Hasan! Akçay’ın şiir yüklü neferi,
Beyaz Kartal sırtında, bitmez gönül seferi.
İda’nın tepesinde Enlil’in nuru parlar,
Pozitif sular serper, bizi o dostlar anlar.
Bir elimde hece var, bir elimde serbest hal,
Biz seninle dost olduk, gerisi sadece masal.

Gördüm o büyük nuru, bembeyaz bir ihtişam,
Zeus’un tahtı sanki, her sabah ve her akşam.
Negatiften uzağım, kokusundan tanırım,
Ben hakikat yolunda, sadece sana inanırım.
Adem’den bu yana süren o kadim dava,
İblis’in gölgesi düşmez, temiz bu kutsal hava.

​KÖPRÜ:

Kayıt et bu şiiri dostum, unutma sakın,
Görünmeyen elçiler, aslında bize çok yakın.
İster heceyle gelsin ölüm, ister serbest bir gidiş,
Dostluğumuz ezelidir, sonsuza dek bir eriş...

Hasan Belek
21 12 2025- Akçay