Köke inmek Şiiri - Akın Akça

açınca musluğu
akıyorsa su
nedir bu musluk,
nedir vuku.

düşüne düşüne
köklere inmek,
hissettiğince
çıkmak da arşa.

zarfa
sığıştırılıverecek
bir mektup,
bir zaman sonra,
aslında haybeye.

her zaman bekçi
olan eski ya da yeni
posta güvercini
tek
görevinde.

ve boş
zamanlarında,
uçuyor, dikiş
dikmediğinin
haricinde...

beklemeler bekleme
güvercinin elinde.
varolan
varolmuş...

ve gene de
hispanic panikler
çünkü bazı şeyler
farklı

durmuyor zaman,
ite ite ileri.

sığmaz, genelleme!
bir aşk.
inandığım kararım,
söz vermem
inanmasam.
ben yalancı
değilim.
uymuyor tavrına tavrın;
nefretin kinci,
işlemi yapan
olanca bir sessiz
sessizliğinse.
inanmıyorum!
bu halin...
ordan oraya atlıyor
örümcek maymunu
tutuna tutuna,
aşağı kolaçan
ve cafcaf gök,
ara bir tepeye
yavaş
nispeten,
değerler
ondan kaçmasın,
korkmasın,
savrulup
olmasın panik diye
ve sonra
daha yukarı
hızla çıkmaya,
fişek