Kokarca Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Bir genç kokarca yaşarmış,
Ormanın birisinde…
Hemcinslerinden başka,
Arkadaşı yokmuş çevresinde…
Onu uzaktan gören,
Daha kokusunu almadan,
Durmaz gidermiş,
Onun olmadığı bir yere…
Bizim kokarca üzülürmüş,
Pek az dostu var diye…
Halbuki o,
Çırpınırmış faydalı olmak için,
Orman kardeşliğine…
Tüm kokarcaları,
Temsil etmek ister,
Gitmeye can atarmış,
“Birleşmiş Hayvanlar Örgütü”ne…
Bir gün esanslar sürünüp üzerine,
Gizlice seyretmek,sokulmak istemiş,
Bu evrensel teşkilatın,
Merkezine…
Sokulmak ne kelime,
Seslerin geldiği yere doğru,
İlerlerken sessizce,
Bir koku,bir koku…
Dönen dolapların,
Çifte târifelerin kokusu…
Kaçmış dönmüş memleketine…
Son sürât koşarken,
Diğer yandan da söylenirmiş;
“Haddini bilmezler sizi…
Bizle uğraşacağınıza,
Kendi kokunuzu gidersenize,
Burnumun direği kırıldı be…
En iyisi bildiğimiz gibi,
Bakalım başımızın çâresine…
Kelin merhemi olsa,
Kendi başına sürermiş…
Bunlardan fayda yok bize…”

25.10.1993