Kök ve Gölge Şiiri - Ercan Cengiz

Kök ve Gölge

-kök seninse damarın nerde / ey fukara
bir yaprağın bile, bir yaprağın
usulca düşmedi ki dibine-

kim ki tutmak istiyorsa kökünü
heykelin gölgesine sığınır oldu
yel ne yandan eser
güneş ne yandan / sel ne yandan

sokak sokak, yığılmış gölgeler
kara daha karanlık, ak daha aktır bugün
kim bilir kimin yüreksizliği
yüzler soğuk / turşuya yatmış hıyara benzer

kim uzun kim kısa sözlüdür
on yaprak tutmazken bir çiçeği
bodur, göbekli ve de şapkalı
bu heykel anlatmaz gerçeği
bakmayın tuttuğuna meydanı

hava bozuk konuş ha konuş
ayak kayarsa baş düşer ayağa
kim derdi /Temmuz’da kar yağar başağa
tohum düşer göverir / dalda kurur tanesi

eğmeden / eğilmeden gelmeli arka ayak
öndekinin yanına
önce çocuk ve kadınlar /arkada bastonlu nineler
kurtarmalı kendini bu karanlıktan

-kazığa bağlanan kısrak nedendir
burun büktüğü otun / kökünü çıkarır da
koparmaktansa zinciri / döne döne kazığa dolanır-

kazığa bağlanmak mı mesele / kırıp atmak mı zinciri
kazmayı vurunca damara / yan damarlar da titreşir
hava bozuk, hava kirli vur ha vur köküne
kök tutmaz damarı / damar kökü

iyi ki diyorum arada, iyi ki
yüz derecede kaynadığını öğrendiler suyun
insan ki insandır / ne vakit insanlaşır da kurtulur
ötesi olmayan bu dünya

Toprak Tutsun Külümü