Köhne Kapılar Şiiri - Nesrin Dabağlar

Hangi sevişmelerde bıraktım bilmem içimdeki seni,
Şimdi nereye, kime baksam bulamıyorum hiçbir yerde...
Artık dipsiz boşluklarda yiterek yaşadığım her an,
Dağınık zamanlarda yalnızlıkların koynunda sadece...

Umut, sessiz yabancılar gibi uzaktan bakıyor gözlerime
Ve üzerime hırçın kederlerin gölgesi düşüyor gitgide,
Yokluğunun derinlerinde biraz daha kayboluyorum,
Tanımadığım o bitimsiz köhne kapıları çalarken...

Lacivert düşlerim bile sensizliğin acı kızılında iken,
Geri kim verebilir bitirip yitirdiğim sen’li beni…
Aynaları elime almam, alıp bakmam boşuna biliyorum,
Boşuna bu gidişler her bir gözden, gönülden içeri…

Hangi sevişmelerde bıraktım bilmem ki içimdeki seni,
Şimdi hangi köşesine eğilip baksam yoksun.
Yoksun sen; hiç bir vücut şehrinin içinde,
Yoksun! hiç bir tenin öznesinde...