Köhne Gemi Şiiri - Ömer Albayrak

Radyoaktif sızar bu köhne gemi,
Berlirsiz rotası bozuk dümeni,
Ya! Rab’bi sen koru, benlikten-beni.
Denmeden “Garibin hali pür melâl”,
Beni-benden koru, beni-benden al! ..

Beni hedefliyor bütün silahlar,
Canevime neşter vurdu cerrahlar,
Şükürsüz, zikirsiz koydu eyvahlar,
Ister göğe çıkar, ister yere çal,
Beni-bana koyma, beni-benden al! ..

Goncası hazana kalmış bülbülüm,
Bağrında kıvılcım saklayan külüm,
Yeterki eyleme hayatı zulüm,
Ben-bende kaldıkça halim izmihlâl,
Beni-benden kurtar, beni-benden al! ..

Çare, çaresizi yemiş bitirmiş.
Devası, şifası dediki-demiş.
Bu yara kankıren olmadan yetiş!
Ömür güneşinde başladı zeval,
Beni, sensiz koyma, beni-benden al! ..

Tefekkür denilen ruhun gıdası,
Erenlerin lokmasının mayası.
Ömer denen bu meczubun duası,
Kağıtsız, kalemsiz, pulsuz arzuhal,
Beni, sensiz koyma, beni benden al! ..