Köhne Alışkanlık Şiiri - İlknur Solak

Köhne bir alışkanlıkla sevdim belki de seni,
Daha adını bile bilmeden,
Safderun, çekingen gönül yaltaklığıyla.
Zaman tüketir kendini, beni de eritir içinde,
Asalak bir korku yapışır sonra yüreğime,
Kemirir bu ahmağı sinsice,
Düşlerine rahmet yağmamış,
Bozkır çocuklarına dönerim ben de.
Balıkçıl kuşlarına nafaka oluşumdur
Serseri yalnızlığım.
Körpe sevdalara temkinle bakan
Aşk üstadı oldum senden sonra.
Aslında ben aşkın en acemi talibiydim her daim.
Salkım söğüt dallarında kaybolup gitti,
Beslediğim ölümsüz sandığım sevgiler.
Kumtepesinin helakıdır,
Çöl sıcağında terk edilişim vurdumduymazlığa.
Yörüngesinden çıkmış gezegenin akıbeti
Beni bulur en umulmadık anda.
Bu çark dönmez, evren çöker başıma,
Kopuk düşlere dalarım.