Kod Adı Öteki Şiiri - Rahman Yıldız

antraktta ağlayan yaşlı bir opera
siniyor levhasız kalmış asfaltın çatlayan göz kapaklarına.
savrularak hidrojenin katılaşmış menisine,
tizine aldanılmış sesin efsunlu gizine düşüyor yaprak
gayri meşru yaşadığı çınardan ayrılarak.
yaz dölüdür kışın oysa; akışkan ve berrak
yaz tüm çıplaklığıdır kışın, akışın hızına aldırmaksızın
elinde anonim bir skeçle dökülüyor omurgalarına sonbaharın.

efor sarf etmiş gibi yorgun ve bıkkın çekiyor tanrı
deklanşöre basmadan acının ceninde ki fotoğrafını.
üstelik artık mineralsiz toprağın içyüzü
kanıyor bileği kesik bir siluet
susuyor dili peltek tüm şarkılar
adın adımın en kırılgan yanında bir içkuvvet!
ah ulan unutulmuyor işte her istendiğinde yaşanılan.

yüzüm kaportası çizilmiş bir roman gibi duruyor
tamirhanesinde yüzünün; anladım yoktu senin okuma yazman!

(varlık, mayıs 2009)