Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Derin bir ırmağa dökülen serin sular gibi.
Okunası bir şiir
Derin duygularla yazılmış anlamlı şiirinizi kutlarım saygılar
SEVGİSİ SONSUZ OLANLAR BUKADAR YANAR ZATEN TAM PUANLA SEVGİLER ÜSTADIM
FERDA HANIM
Giden en sevilen ise hasreti de en çok olandır. Her akla geldiğinde içi acıtan, burnu sızlatan bir duygu. Ama daima sevgili, görülse de görülmese de… daima ruhta yaşayan… Sevgiyle kutluyorum Ferda hanım.
Varlığıyla mutlu olduklarımızın 'gidişi', hayatı algılamamızı bile değiştirir.... Onsuz yaşananlar, artık daha önceki düzel duyguları vermez bize..... O 'yokluğu' kabullenmekten başka bir çare yoktur....
'Ayrılığın' içe çöken tortuları şiirde 'hüzün' olarak kendini anlatmış..... Size sabır ve güç dilerken şiirinizi ve sizi kutluyorum Ferda Hanım...... Sevgilerimle......
Varlığı sevilenin, yokluğuna alışmak zor gelir, sanki bütün dünyanın renkleri onunla gitmiştir, bir kuru nefes kalmıştır kalanda, bazen onu bile feda etmek ister kavuşabilmek için... Duygulu güzel bir şiirdi kutlarım sevgiler...
Gün gelir, geçmişin özlemi düşer içimize... Gün gelir anılar canlanır dize dize. Bir şarkı çalınır, ruhumuz titrer, gamlıdır hüzünlüdür... Bir yağmur yağar düşlerime ve arkasından güneş ısıtacak sanırsın, buz tutar kesilirim, ruhum çırılçıplak üşüdükçe üşür. Neden bilir misim, aklımda hep sen varsın ve seninle ben... Nasıl yaşanır bilmem, düşündükçe delirmeden...++
'Ardına kalmak mı', önünden gitmek mi?
Öyle sevdalar vardır ki.. Bitse azap, sürse 'onsuzlukla yaşamak' daha bir işkence..
Seçme şansımız var mı?
'Kış vurmadan hasadı' toplamaktan başka?
Hüznün yakıştığı şiirinizi kutluyor, eşinize rahmet diliyorum Ferda Hanım..
Gidenin ardından hep bir şeyler eksiktir kalana.. Hele de bu giden sesiyse, nefesiyse...
O yüzdendir düşleriyle avunmayı bekleyişi.Kutluyorum şiiri ve sizi Ferda hanım... Serinin devamını okumak dileğimle. Sevgiler, saygılar....
Bu duygu yüklü, harika şiirinizi kutluyor, başarılı çalışmalarınızın devamını diliyorum.
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta