Kocaadam Şiiri - Faik Ardahan

O koca bir adamdı
Adını ÇINAR koymuşlardı
Beş kilo doğmuştu anasından
Daha ilkokula giderken sakalları çıkmış
Askerliğini zaptiye olarak yapmıştı

Herkes korkardı ondan, yiğitti,
Hem de belalı cinsinden
Onun geçtiği yoldan kimse geçmezdi
Tek başına kahvede oturur
Otururda tek başına içerdi çayını, höpürdeterek
Asık suratlının biriydi
Güldüğünü kimse görmedi

Kocaman kafası
Kocaman kolları, bilekleri, pazıları vardı
Koca adaleliydi
Kocaman ayaklarıyla koşar gibi yürürdü
Sesi gürdü
Kocaman yüreğinde kara sevdalar yaşardı
Köyde onun adıyla doğan bir sürü oğlan vardı
O yiğitti

Bir vuruşta yıkardı ağaçları
Bir bakışı yeterdi
Günde beş ekmek yerdi
Uç uca eklenmiş iki yatakta yatardı
Dolmuşta üç kişilik koltukta oturur
Otururda, bir kişilik para verirdi
Dolmuşçu korkardı
Yoksa
Bir bakışı yeterdi
O yiğitti

Kolayına ölmezdi
Bir kurşun yedi ölmedi, bir daha yedi yine ölmedi
Bir daha yedi yine ölmedi
Bir daha, bir daha yedi yine ölmedi
Onların kolları yoruldu kurşun sıkmaktan
O hala ölmedi
O yiğitti

Bir gün güzel bir kızı sevdi
Kız acı bir laf etti
Güm diye devrildi koca adam
O yiğitti

Ona koca bir tabut yaptılar, koca bir mezarı üç günde kazdılar
Omuzlarda olmazdı
Koca kamyonla taşıdılar
Koydular onu kara toprağa
O yiğitti

Mezar taşına güzel kızın acı sözünü yazdılar
Çok geçmedi aradan, mezar taşı kırıldı

Bir daha yazdılar, bir daha diktiler
Yine kırıldı
Bir daha yazdılar, bir daha diktiler
Yine kırıldı
Onlar yazmaktan, dikmekten yoruldular
O yılmadı yine kırıldı

Gökten bir damla yaş bir de tohum düştü mezar başına
Büyüdü ağaç oldu
Koca adamın sevdasıyla beslendi
Oda koca bir ağaç oldu
Adını ÇINAR koydular

Ne zaman bir yerde bu ağaçtan görsem
Koca adamı, sevdasını güzel kızın acı sözünü tekrar yaşarım.