Koca ulu çınarlar Şiiri - Murat Ülkü

Koca ulu çınarlar bir bir devriliyor,
Gövdesinde yüz yılın yorgunluğu var.
Her düşüş, köklü bir hikâyeyi siliyor,
Kalan toprakta derin bir iz, ıslak bir feryat.

Gölgesinde serinlerdi, genç yaşlı her türk,
O büyük dallar şimdi sessiz ve çaresiz.
Zamanın testeresi kesiyor her şeyi, zalim,
Ne bir maziye saygı var, ne de bir töreye söz.

Hatıralar dökülüyor kuru yaprak misali,
Unutuluyor dedenin fısıldadığı her öğüt.
Şimdi ruhsuz ve sanal bir çürümüşlük yükseliyor,
Ve o kadim ruh, küçük umut yavaşça kayboluyor...

Kuşlar yuvasız kalir, rüzgâr uğultulu eser,
Çünkü çınarlar birlikte dengemiz de devrilir,
Genç fideler büyür mü, o büyük boşluğu doldurur mu?
Yoksa biz mi kayboluruz, unutturmuyuz kendimizi?

Oysa her bir çınar da, yedi iklimin sesi,
İlk sözün, ilk çizginin, ilk bakışın izi saklıydı.
Şimdi sessiz sedasız bitiyor bir nesil,
Bir devrin sonu, bir mirasın kederli yankısı.

Büyükler devrildikçe, küçülüyor omuzlar,
Taşımıyor kimse artık o ağır sorumluluğu.
Geriye ne bir destan kalır, ne de yazılı yazılar,
Sadece toprağın derininde bir çınar yorgunluğu.

Rüzgâr şimdi ağlıyor, eski bir ağıt yakarak,
Kimse dinlemiyor artık o kırık dökük ezgiyi.
Boşluk kaldı yerde, devasa bir çukur açarak,
Ne bir gölge var şimdi, ne de bir güven rengi.

Ne bir sohbet kaldı, ne de bir hikâye anlatımı,
Yüreğin dili sustu, aklın sesi kısıldı.
Zamanın süzgecinde eriyip gidiyor kanımı,
O kadim bilgelik, bir yabancıya asıldı.

Ulu çınarlar gitti, meydan kaldı kimlere?
Kökünden kopanlar, savrulan her bir dal.
Şimdi yitik sözler fısıldanır her yere,
Ve biz, o büyük geçmişin önünde kalakaldık, soluk ve al.

O büyük boşlukta ne bir ders, ne bir kılavuz,
Herkes kendi yolunu, kendi kuyusunu kazıyor.
Oysa onların gölgesiydi bize tek sığınılacak buz,
Şimdi o sığınak da yok, ruhumuz titreyip sızıyor.

Yine de toprağın altında bir kök uyanır belki,
Çürüyen her gövde, yeni bir hayata can olur.
Biz ki, çınarların son gölgesinde kalan ilklerden biri,
Kadim sözü fısıldarsak, o ruh yeniden doğrulur.