Koca şehrin yalnızlığı Şiiri - İlyas Kaplan

hiçbir kuvvet müktedir değil
bana onu asıl çehresinden başka bir çehre ile düşündürmeye

bunca zaman hiç durmadan
önümdeki resmin tam ortasından bana bakan gözleri

hala yerinde sayıyorsa kalp çarpıntılarım
yavaş yavaş boşluğa kayıp gidiyorsa gözyaşlarım
garip garip huyların sahibi bensem
kalemi ısırmak , masanın üstünü dağıtmak gibi
elbet tüm bunlar bir şeyin alameti olmalı

benim düşünce saatlerim pek uymaz öyle herkesinkine
meşhurdur vakitlerimin karmaşık olması
aradan uzun yıllar geçse de bu böyle

bazen şehrin kaldırımlarında
bazen hiç tanımadığım bir otel odasında
sırf bitip tükenmeyecek gibi görünen geceleri tüketmek için
bir gecenin yalnızlığına karşı koymak için

ben etrafındaki hayata pek fazla kendini kapıp koyverenlerden değilim
kendi kendimle, kendi fikirlerimle yalnız kalmayı severim

gündüzleyin bir perde kapanır üstüme
kocaman kalabalıklardan

sade bir türkiye vatanadaşı gibi
karışırım sokaklara,caddelere

redfer