Koca Gönül Şiiri - Funda Söylemez

Hey gidi gönül!
Hey gidi koca gönül!
Görüyorum, duyuyorum ki yine iş başındasın
Yine fırtınalar koparıyor, savruluyorsun dört bir yana
Yine sığamıyorsun sahibinin kalıbına
Bilirim yatışırsın elbet sen de zamanla
O yüzden üzüntüm sana değil,
Seni taşıyan kalıba

Koca gönülleri taşımak zordur
Onlar çok delidir, çok doludur
Ve hepsinden kötüsü oburdur
Mutluluk ister, huzur ister
Dürüstlük ister, doğallık ister
Dost ister, anlaşılmak ister
Ama en çok da sevgi ister
Koca yürekler sevmeyi iyi bilir
Bir yağmur damlasından
Bir bulut kenarından
Bulur çıkarır sevgiyi
Kendi renginden olanı
Kendi gibi kokanı

Yaramaz hırçın bir çocuktur koca gönüller
Sevdikleri oyuncağı vermek istemezler
Yitirirlerse avaz avaz haykırırlar, ağlarlar
Buna dayanamaz yürecikleri

Gariptir koca gönüller
Kimse anlayamaz o kitli kapıların içini çoğu kez,
Anlamlandıramaz
Zaten kendi bile çözemez
Öylesine çetrefilli, karışık bir içeriği

Acımasızdır koca gönüller
Dışarıya akıtmazlar o zehirli yağmurlarını
Kendi kendilerini zehirlerler
İçe akan göz yaşlarıyla.

Haykırırlar inletirler ortalığı
Ama kimseye duyuramazlar
Belki duvarlar yumruklanır
Belki de avaz avaz şarkılar söylenir
Yahut dansedilir olabildiğince çılgınca, delice
Geceler, sabah olur
Duvarlar, hayallere açılan kapı
Ama kimse görmemelidir, görmez de
İçerdekini, koca gönlün halini, vaktini

Hey gidi gönül! Hey gidi koca gönül!
Yakmış tutuşturmuşsun kendini yine
Kimbilir kaçıncı afet mevsimi bu kendi zaman tünelinde
Ve kimbilir daha kaçı gelip geçecek
Tozu dumana, göz yaşını, inlemelere katıp

Ve sen!
Koca gönüllerden birinin sahibi şanslı şahıs
Bilmez misin hala,
Bu gönülle ne kadar özelsin, ne kadar farklı
Şairler olur muydu sanırsın,
Bunca şarkı gelir miydi dünyaya
Denizlerle, dalgalarla ya da rüzgarla konuşulabilir miydi
İnsanların gözleri böylesine anlamlı bakabilir miydi,
Koca gönüller olmasaydı...

(1996)