Koca Çınar Yaşar Kemal Devrimdi...

En sonunda dediğin istediğin oldu mu senin
Belkide acımasız yıllarla kollektif çalışan kaderin
Bilmem ne diyeyim o kadar kitap arasında kapandı mı defterin
Yüzü gülmez seni tanıyan okuyan tüm yetimlerin...

Hani çok görmüş geçirmiştin o hardallı bayramları
Ağartmıştın düşünmelerle o simsiyah saçları
Çocukların kitaplarındı o güzide eserler şimdi yetim yazılar
O kitaplar ki insanı insan eden tesviye eden bıçaklar...

Şimdi bir kış ortası gönülsüz güneşli acımasız bir mart
Yanar kalbimizin ortası bir yaz ortası güneşi gibi bir dert
Farketmez bu dert bu yalnızlık nasıl bir duygu felaket
Olacakmıydı bizi hem öksüz hem yetim kısaca sessizce terket...

Yıkılan kurumayan koca çınarın aydınlık gölgesiyiz
Bizler hiçbir zaman ezilmeyiz kurumayız yeşilleniriz
O ulu çınarın tazeliğini koruyan solmaz yapraklarıyız
Yaprak yaprak ince ince kitaplarında gözlerimiz ellerimiz

Ne oldu da neye kızdın ani bir kararla ayrılışın sebebsiz
Dünya sana ağlar nasıl yaşar insanlar edebiyatta ekolsüz
Çekip gidiyorsun şimdi sessiz sessiz vedasız helalsiz
Acaba yaptığın doğrumu bizi bırakıyorsun Yaşar Kemalsiz...