Koca Çınar Şiiri - Alper Tuner

Ömrümden sayfalar kopuyor acıtırcasına hergün,
Pervasızca uçuşuyor dağılıyor yelin içerisinde,
Rüzgarın eteğine sarılıyorum, hatıralar ellerimde,
O Durmadan esiyor soluklanmadan bir nebze,

Koca bir çınar beklediği yelin içine salınmış gidiyor,
Çevresinde usulca fidanlar ağlıyor, onu yâd ediyor,
Hesap verememekten korkan zavallı ben ürperiyor,
Ubûdiyet ve nefsaniyet arasında koca çınara bakıyor,

Anlıyorum ki, barışmak gerekiyor herkesle,herşeyle,
Altın tabakta sunulsa da, dünya gelmeyecek benimle,
Açıyorum göğsümü yeter ki bu dünya da gelsin diye,
Dünyada keffaret dedikleri alt tarafı bir kaç kefne,

Anlıyorum ki,o alıyor kök ne kadar sağlam olsa da,
Hatıralar,sen,ben ve niceleri savruluyor uzaklara,
Bırakıyorum eteğini, boşveriyorum amansız rüzgara,
Sayfalar kopsun, kiminde senin adın kiminde ana baba,

Ben ne koca çınarım, ne de bir bina, bir mum misali,
Bütün pencereleri açtım, bıraktım kollarına kendimi,
Bilmem sezer miyim? Buheyra’nın O’nu sezdiği gibi,
Koça çınarda bir tebessüm vardı, o görmüştü sanki.