Kkb ve Çocuk / Nesir Şiiri - Taş İskele

Ve o günden sonra,
Kimse Küçük Kara Balıktan haber alamaz.
*
İnsanın yeşiline uzandı çocuk,
Gökyüzünün mavisinde birikmiş bulutlarında Tanrı aradı,
Karardı içi,
Yıldız yıldız oldu…

Ayın farkına vardı,
Henüz Zühre’nin aşkı dikkat çekmedi.
Öyle böyle derken,
İnsanın güneşini doğuran gecenin katili kutsanmış ışıktı anladı.
Işıksız kör gözü ilahiler söylemişti geceye oysa…

İlişti yeniden açılan gözü bir nehre,
Kalktı,
Yıldırım aşk çarptı yüreğini…

Girdi içine apansız,
Yol eyledi yolunu,
Okyanuslar vadetmişti ırmak…

Çağlayanlar,
Çavlanlar,
Yolun yolum ey sevgili nidası ile
Yaktı nice sevda türküsünü,
Meşale eyledi gönlünü yoluna…

*
An geldi,
Kimsenin görmediği Küçük Kara Balık ilişti gözüne…
Tuzlu suya sevdalanmıştı,
Kanmıştı,
Kandıkça susamıştı,
Doğası tatlı suya yolu eline alıp,
Kendine varmıştı Küçük Kara Balık...

*
Gitme çocuk gitme,
Sen varamazsın,
Bu yolda ölme,
Karınca misali…

Yolu takip edecek gücü bitmiş,
Uyanmıştı çocuk.
*

O günden sonra,
İnsan da olsa,
Bir daha rüya görmemişti çocuk…

*
Küçük Kara Balıktan öğrendi ya çocuk dönmeyi,

Şimdi dönüyor çocuk,
Dönmeli aşk ile
Dönmeli sema ile
Dönmeli semah ile…

Aşktan,
AŞK’a dönmeli…

Kendi evreninde…