Kızına ve Dostuma Şiiri - Bahattin Tonbul

Usuldan usuldan ağlıyordu,dostum
Belli ki içini bir şey acıtmıştı
Kızı kucağına oturdu
Neden baba neden ağlıyorsun dedi
Cevap vermedi dostum
Göz yaşalarını bile silmedi
Belli ki içi ağlıyordu bir an onu dışarı akıttı
İşte o zaman içim acıdı kendi acılarımı bana unutturdu
Dostum
Geçmişi ve geleceğini düşündü
Bir an Allah'a karşı yalvarış dı
Bu göz yaşları dostumun
Sizlere bahsedeyim biraz ondan
Köyden çıkmışlardı okumaya
Kendileri pişirip kendileri yiyordu
Çamaşırlarını yıkayıp derslerine çalışıyorlardı
Babası sevdiği kız ile evlendirdi onu
Okul bitti öğretmen oldu okullarda
Ama Allah evlat vermedi bu aşıklara
Oda seviyordu eşini hiç ayrılmadı bağlıydı ona
Bir kız çocuğunu doğar doğmaz evlatlık aldı annesinden
Evlat edindi mutlu olmuşlardı artık o yılda
Çocuk kendi kardeşinin di nüfusuna geçirdi hemen
Bakın kızım benim derdi nüfus kaydını gösterirdi bizelere
Ulu mevlam yar etmedi o çocuğu
Havale geçirdi doktor doktor gezdi çaresi de yoktu
Sakat olmuştu
Hiç yılmadı onunla şükretti büyütmüştü onuda
İşte baba diyen kız çocuğu özürlü olandı
Kimbilir neler geçirdi içinden o anda
Koskoca katı görünümlü dostumu
İlk defa ağlarken gördüm anladım duygusunu
Kimbilir ne fırtınalar esiyordu yüreğinde
Bıraktığı göz damlalarında
Bunu bana ve kızına anlatmaya çalıştı
Yavrum babasına dayanamadı yanaklarını sarılıp öperek
Ağlama neden ağlıyorsun baba
Deyişini unutamam unutamam bir daha
Allah sabır versin
Kızına ve dostuma....
15.07.2008
Bahattin Tonbul