Kızımın Çocukları Şiiri - Ayşe Adlım

Geçit verdi dağlar
Buradan Bingöl'e kadar
Böbürlenme Erciyes'im
Affedersin ama
Onları da sevdim
Senin dumanlı başın gibi
Dik ve güzel her biri
İster çıplak, ister çalı
İster taşlarla kaplı
Soğuğu değilse de
Sollamış sayılır seni
Temmuzu
Göremeyecek karı
Boşuna değil
Dağlara olan sevdam
O dağların arkasında
Çocuklar
Her yerde aynı
Uzansam dokunurum
Öperim yanaklarını
Işıldayan gözleriyle
Meraklı bakışları
Kimi canla başla katılır
Kimi ise asmış suratını
Yukarıya -la- dediler
Aşağıya -re-
re-mi-fa-sol-la-la-la
la-sol-fa-mi-re-re-re
Bilir onlar
Duyar onlar
Görür onlar
Bir köy var orda
Adı Çavuşlar
Dağlarında çobanları
Okulunda yavruları
Zilan'ı, Berfin'i, Zozan'ı
Benim kızımın çocukları