Kızıl Yâr Şiiri - Ahmet Furkan Köşker

Zemheriler de geçer, gözyaşları durulur.
Yine bir imsak vakti güneş doğarken,
Zalimlerin zulmüne prangalar vurulur.
Mazlumların çehresine kutlu bir ziyâ düşer.
Boynu bükük çocuklar Kızıl Yârine düşer.
Kızıl Yâr bu sevdaya çok önceden tutulmuş.
Karanlığa ziya olan hilâl diye kurulmuş.
Bunca bedbin, kâbusun ve zulmetin içinde
İyilikle paklanmış, güzellikle yoğrulmuş.

Akıyor gözyaşları, hükmediyor zamana.
İnsanlığın haysiyeti kelepçelenmiş.
Kan damlamış merhamet denen ummana.
Moskof kanlı zulmünü pervasızca yayarken,
Mazlumlar şehadetin günlerini sayarken,
Kızıl Yâr, dikenleri dönüştürür sümbüle.
Zafer marşı söyletir, ah, yaralı bülbüle.
Kızıl Yârin hilâlinin şavkı ile şavklanan
Zemherinin ortasında ümit bağlamaz güle.

Bir yanda kaçınılmaz o büyük zelzeleler...
Tarifsiz patlamalar, üstü kanlı siperler...
Diğer yanda enkazlarda çekilen besmeleler...
Kara bahtın şamarı mazlumları bulurken,
Yetimlerin gözlerinde gözyaşları kururken,
Kızıl Yâr, ümitlerin uğradığı han olur.
Sürura vatan olur, Türkiye'ye şan olur.
Bakmaz yardım edilenin diline ve kanına,
Dualarla büyüyen ulvi bir cihan olur.

Muharrir, satırların neden böyle süreksiz?!
İnsan başlı başına nazım olmuşken,
Pervasızca şiir yaz, sakın olma yüreksiz.
Sana neslinden armağan üşengeçliğini kır.
Zulme karşı duranların ismini haykır!
Kızıl Yâr, Kızılay, Hilâli Ahmer...
Ah, bu kirli bataklıkta parıldayan bir gevher.
Zifiri karanlıklara ansızın doğan hilâl.
Kızıl Yâr, Kızılay, Hilâli Ahmer...