Kızıl Nehir Şiiri - Kasım Kobakçı

Bugün hokkanın ucu sızladı,
Tertemiz parşömenin üstüne,
Lacivert kederini bıraktı...
Çizgilerin sıralı akışında,
Bütün, sessiz harfler yarıştı.
*
Sesleri de yanlarına koydu,
Mürşidin kalemi, yazan gözlerde;
Dudaklar kımıldadı, açıldı,
Lisan göründü, sahneye çevirdi,
Ve kulağa, bir öykü iletildi.
*
Atardamarlarda akan sıvıda,
Bir koşuşturma başladı,
Enerji zihne ulaştı;
Vuran yürek metaforu,
Sarsılan uzuvlar, buz eller,
Bütün beden, sanki bir volkan gibi patladı.
*
Göz kapaklarının, hızlı hareketleri,
Bir düşünce pınarının musluğu,
Serbest bırakıldı.
Tenlerden dökülen damlalar...
Tahtanın üstündeki, mürekkep şişesine.
*
Şişe, bir hayli karmaşık,
İçinde bir renk şenliği...
Koyuluk hâkimiyetinin, nihayetinde,
Kendini kutlayan, bir kahraman edasıyla,
Şiddetli dalgalanma, durgunlaştı ve dağıldı.
*
İçinde, kızıl bir nehir belirdi...
Kalem, mürekkebe gömüldü,
Derince bir soluk alıp yükseldi.
Ve titrek bir ah ile,
Yazıtın başlığını aktardı...
Sessizliğe son verdi!