Kızıl Mezar Şiiri - Yılmaz Kaygusuz

Kırmızı toprağın üzerindeki kara çocuk
Acılı, azmış, kuduruk bir hayvan gibi
Yürümüyor, koşuyor; konuşmuyor, ağlıyor
Sınırların tam dibinde ve sanırım vurulacak

Öğle vakti: İlk gölge üzerine düştüğünde
Kanında madde vardı, halde değildi
Yüzüne su serpseler yetmezdi
Sönmesi için bu yangının, suda boğulması gerekirdi

İkinci gölge yanında uzadığında
Elleri titriyor, kanı çekiliyordu
Nasıl bir bahar ki bunu ona yapmıştı
Kanyondaki geçitler mezarını hazırlarken

Uzayan bu iki gölgenin donuk sessizliğinde
Sağına ve soluna sokulmuşlardı
Eski kedisi ve mahalledeki arkadaşının katili
Yok oluşların sonsuzluğa doğan hizmeti.