yirmi dört mart iki bin üç, İstanbul.
Sen uyurken karşımda, göz kapaklarımıza çizili konuşulmamış hayaller eşlik eder bana
Gecenin karanlığı aydınlıkla buluşana dek izlemek isterim, rüyalarında bana da yer var mı?
Çünkü rüyalarımda her daim sen vardın ve hep olduğun kadar güzeldin
Adın yankılanıyor bak yine, zihnimin ücralarında ne arıyordun?
Bilmiyorum neden kabul etmek istemiyordun, seni önemsediğim kadar sen de beni sevmiyor musun?
Biliyorum ama sen söylemesen de uykuya daldığında sesleniyorum sana düşler diyarından.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta