Kızıl Akşam Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Kızıl bir akşamdı, kan kızıl ya da kan karası şimdi pek anımsayamadığım bir sahilde şişelerin dibine vuruyorduk yalnızlıkla… Bir ben vuruyordum bir o… Dedim ki; olmaz böyle hadi susalım o susayalım anlamış olmalı ki içtik bütün gece. Bir yalnızlık içti aşk’tan bir ben, doymak bilmedik de üstelik. Uzun hikaye şimdi, aslında anlatsam mı karar veremiyorum fakat sarhoştuk çok değdi dudağımız aşk’ın dudaklarına ama öpüşmedik hep bir mesafe vardı aramızda…