Kızgınım Şiiri - Serpil Koçar

Kızgınım

Kızgınım insanlara, hayata, yapılan haksızlıklara;
En çok da kendime kızgınım, insanları kendim gibi gördüğüm için.
Kimseyi kırmadım ben bugüne kadar,
Üzmedim kimseyi bile isteye…
Yüreğim merhamet ve güzelliklerle doludur benim.

Sen mutluysan ben de mutluyum,
Kıskanmadım kimsenin varlığını.
Dar günlerinde yanında oldum elimden geldiğince;
Kimi dertlerine, kimi de sevinçlerine ortak oldum.
Ben ben ise ne gördüm insanlardan? Vefasızlıktan başka…

Ne istediler benden, şu zavallı yüreğimden?
Gülen gözlerimin ferini söndürdüler acımadan.
Yoruldum, ruhum yorgun; bakışlarım ise durgun…
Onca gereksiz insan için hırpalanmış bu yüreğim.

Nasıl ödeyeceğim girdiğim kendi kul hakkını acaba?
Rabbimin emaneti olan bu cana verdiğim zararı…
İşte bu yüzden en çok da kendime kızgınım;
Sevdiğim, değer verdiğim insanları kıranlara…
Kızgınım işte bu hayatta beni ve sevdiklerimi üzenlere.

Yüreğime darbe üstüne darbe vuranlara,
Beni kırıp dökenlere kırgınım işte.
Bu hayatta en güzeli yalnızlık galiba;
İnzivaya çektim ruhumu, yüreğimi, duygularımı.

Dinlenmek istiyorum artık uzun uzun,
Unutmak istiyorum kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı.
Umutlarımı yok edenleri, hayallerimi çalanları…
Unutmak istiyorum, unutmak istiyorum
Bütün acılarımı…