Kızgınım Şiiri - Serpil Koçar

Kızgınım, insanlara, hayata, yapılan haksızlıklara
En çokta kendime Kızgınım, insanları kendim gibi gördüğüm için
Kimseyi kırmadım ben bu güne kadar, üzmedim kimseyi bile isteye
Yüreğim merhamet ve güzelliklerle doludur benim

Sen mutluysan ben de mutluyum, kıskanmadım kimsenin varlığını
Dar günlerinde yanarında oldum elimden geldiğince
Kimi dertlerine, kimide sevinçlerine ortak oldum
Ben ben ise ne gördüm insanlardan, vefasızlıktan başka

Ne istediler benden, şu zavallı yüreğimden
Gülen gözlerimin ferini söndürdüler acımadan
Yoruldum, ruhum yorgun, bakışlarım ise durgun
Onca gereksiz insan için hırpalanmış bu yüreğim

Nasıl ödeyeceğim girdiğim kendi kul hakkını acaba
Rabbimin emaneti olan bu cana verdiğim zararı
İşte bu yüzden en çok da kendime Kızgınım
Sevdiğim değer verdiğim insanları kıranlara
Kızgınım İşte bu hayatta beni ve sevdiklerimi üzenlere

Yüreğime darbe üstüne darbe vuranlara,
Beni kırıp dökenlere kırgınım İşte
Bu hayatta en güzeli Yalnızlık galiba
Izdivaya çektim ruhumu, yüreğimi, duygularımı

Dinlenmek istiyorum artık uzun uzun
Unutmak istiyorum kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı
Umutlarımı yok edenleri, hayallerimi çalanları
Unutmak istiyorum Unutmak istiyorum bütün acılarımı