Kıymet Bilmeyen Şiiri - Erdem Bozdoğan

Dilerim ki Tanrımdan olasın sende mutsuz,
Saçlarına ak düşsün kalasın hep umutsuz,
Pişmanlıklar içinde, geceleri uykusuz,
Kalıpda saçlarını yol, ey kiymet bilmeyen.

Her gece kabuslarla uyanıpta ağla yar,
Iztırapla, çileyle yüreğini dağla yar,
Gittiğin yollarını zindanlara bağla yar,
Bağlada gözyaşını sil, ey kıymet bilmeyen.

Kapın hiç çalınmasın, bahtın olsun yalnızlık,
Zaten senin künyendir edepsizlik, arsızlık,
Ne imiş sende gör yar, nasıl olur yarsızlık,
Gör de kara toprağa gir, ey kıymet bilmeyen.

Ah ile ara beni, kaybedesin özünü,
Rabbim hiç güldürmesin, yokuş etsin düzünü,
El içine çıkama, yere düşür yüzünü
Düşürde kıymetimi bil, ey kıymet bilmeyen.

Erdem Bozdoğan, Ankara 19.12.2005

Sarıcaoğlan