Kıyıya Vuran Hatırlar Şiiri - Yaren Atalar

KIYIYA VURAN HATIRALAR
Yaren Atalar

Ey suskunluğumun tam karşısına oturan Yar ,
ben denizin kıyısında değil,
tam içimde oturuyorum aslında...
Dalgalar, yorgun bir ezan gibi çarpıyor taşlara
her biri geçmişten bir şey taşıyor kıyıya,
unutulmamış bir gülüş,
yarım bırakılmış bir cümle,
veda etmeyi bile becerememiş bir ayrılık...

Ayaklarımın ucunda birikirken köpükler,
içimdeki sessizlik kabarıyor.
Seninle yürüdüğüm o sahil,
şimdi beni senden daha iyi tanıyor.

Gözlerimi kapattığımda
ne denizi duyuyorum ne martıları
yalnızca içimde
hiç susmayan o eksik sesi:
“Keşke…”

Ve dalgalar...
İnatla kıyıya vuruyor.
Ben de bir hatıra gibi
yüreğinin kıyısına vura vura
azalıyorum...

Ama sen bilmezsin:
İnsan en çok susarken ağlar,
en çok sustuklarını yazar,
ve en çok yazdığını siler...
Ben seni hep böyle
adı konmamış bir yara gibi
taşırım içimde;
hiçbir dua iyileştirmez yorgun yüreğimi

Ey deniz!
Ey gökyüzü!
Şahit olun bu sessiz yangına
bir insan, bir sevdaya
ancak bu kadar gömülebilir!
Ve bir kalp,
ancak bu kadar
sessiz çırpınarak
batabilir...