Kıyısız Sandal Şiiri - Arif Kaman

Kıyısız sandal gibiyim garib yalnız ve de kimsesiz
Nerde bağlanacağını bilmeyen ıssız bir köşeye razı, aralıklarından güz ayazı fışkıran bir sandal
Ne bir merhemim var bu koca yeryüzünde edineceğim
Ne de bir umudum var ve hatta yok acılarımı geçireceğim sihirli bir em
Salına salına akıyorum kaderin dalgalı sularında
Altımda koca bir bilinmezlik; üstümde alabildiğince mavi
Peki ne var yani? Ne var ?
Ben olmadan da akabilecekken şu gümüş sular…
Neden üzerinde gezip kendime bir haz yaratayım
Alabora olayım gelişine bu nehire uzanayım

Kıyısız bir sandal gibiyim
Kırık küreklerim, üzerimde nasırlı ellerin harab olmuş parmak izlerini taşıyorum
Sonra Seher yıldızını görüp çocukça coşuyorum
Kağıt toplayan çocuklar geliyor aklıma hayıflanıyor
Kendimden utanıp kibrime hayıflanıyorum
En son yanaştığım yer…
heeeyy hey!
Ne menem ne vefasız bir yer

Kıyısız bir sandal gibiyim
Biliyormusunuz ilk defa ve de tek defa
Anneme “seni çok seviyorum ve özledim” dedim
Yaklaşamadığım ya da imkanlarıma rağmen imkan oluşturmadığım o kıyıma…
İlk defa annemin bana ağladığını telefonda dinledim
Ne güzel bir duyguymuş
Sonra geçtim aynaya kendime imrendim
Masamda az meze az rakı az huzur var
Kendimle içiyorum bu gün
Kendimle dalga geçip kendime ağlıyorum
Aptal aptal gülüyorum
Heeeey be ahmak
Hatta iki kere ahmak
Deyip deyip yeniden düşüyorum
Ben de gibi görünüp hiç olmayan
Olmayı bilmeyen
Olduğunu bildiremeyen
İnce uzun boyunlu zarif bir sevgiliyi düşlüyorum