Kıyıdaki ya da Kuyudaki Taş

Dizeler yinelense içimizde.
Oğul verse her defasında yokluğumuz.
Heceler arası boşluk eser olsa,
esse içimizdeki düşler.
İmgeler süzülse,
yükselse,
ipi kopmuş uçurtma olsa.

Sek'se dize dize gün görmemiş günler.
Uysa serbestlik,
uymasa vezin.

Kuralsız,
kafi'yesiz uyumsuzluğumuz
serbestliğinde içe dönüklüğünün dışavurumunu yaşasa..

Sonlu,
sınırlı ne varsa optiğin içinde büyüse sözcük sözcük.
Eşikler aşsak.
Yetmezliğin limitine mektuplar yazsak.
Dışımız giderken kaosa,
içimiz sek'e varsa.
Yeknesak görsek görünmezliği,
kırılsak görüntünün içselliğinde.

(" Keşke dışımız olmasa" deli...)

İçimize kıvrılsak
üryan yalnızlığımızı üleşip,
sek suskumuzu doldursak hiçliğimize...

Yalın ayakla yürüsek rediflerde...

Uzansak yüreğimize,
'tutsak' yosun tutmuş liflerine...

Yine,
yeniden giz renkli olsa
bir tel savurduğumuz içimiz,
uzun uzun baksak yazmadığımız benzemezliğimize...

Dize dize yinelesek içimizi...
Vurgunlar yesek içimizde...
...
Biter mi içindeki dizeler,
bitmez...

Ki kıyıya attığın taşın,
Su olup çekilmesinde,
En yoğun döküntüler,
Çıkmaz gün yüzüne.
Dedi Taş İskele...

Ki kuyuya attığın her taşın,
Kıyımda dedi Deniz...
*
Ey Deniz,
Düş'ün,
Taş İskele mütemadiyen kıyında.

Atılan tüm taşlar 'kendi'ne,
Kime ne?