Kıyıdaki taş... Şiiri - Hasan Belek 2

​Gönül bu,
Akçay'da denizin dövdüğü bir taş,
ne durgun ne dingin.
Her dalga bir anı bırakır gider,
tuzlu, ıslak.

Her dalga bir yüzü alır götürür,
sisli, uzak.
​Kazdağı'nın zirvesi gibi başım,
dumanlı.

Aklımdan geçenler,
o dumanın içinde kaybolan patikalar.
Bir dost selamı arıyorum
rüzgârın sesinde,
Paris'in grisine karışan martı çığlığında.

Oysa biliyorum,
selam Ege'dedir,
zeytin kokusundadır.
​Kelimeler birikiyor içimde,
heceye sığmıyorlar,
kafiyeye isyan ediyorlar.

Özgür kalmak istiyorlar,
tıpkı denize kavuşmak için çırpınan bir nehir gibi.
Dostun adına dökülmek istiyorlar kâğıda,
en çıplak,
en yalın haliyle.

​Bazen bir mısra,
uzatılan sıcak bir el olurmuş uzaktan,
gönlün korkusunu silen.

Benim mısralarım da sana uzanıyor şimdi,
bir çınar gölgesinin serinliğinde dinlenesin diye,
gönül bahçendeki o tatlı pınardan içesin diye.

​Unutma,
gönül durulmaz belki,
ama zamanla her taş pürüzsüzleşir,
denizin sabrıyla.

Ve o taşın üzerine yazılan dostluk,
hiç silinmez...

Hasan Belek
12 Eylül 25
Paris