Kıyamıyorum Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Hayatımda ilk kez bu kadar çaresiz,
Bu kadar güçsüzüm.
Geçmişim, yastık altımda kanarken,
Anılar, bir tokat gibi her umudumda yüzüme inerken,
Ben, yıkılmamak için çabaladım;
Hep bir mücadele verdim.

Bazen yandım,
Bazen de umutsuzluklarla boğuştuğum günler oldu.
Bu uğurda çok yara aldım,
Çok kanadım.
El salladım beni acıtan, sancıtan, ağlatan her şeye.
Bir kitap gibi kapatıp attım rafa en temiz duygularımı.
"Olmadı, olmadı," diye ağlamak bana göre değildi.

Şimdi bir savaşın tam ortasındayım.
Diyemem ki: "Ayağa kalk, koş!"
Ya da: "Ellerime tut ellerini!"
Gözlerim, gözlerine bakamaz ki.
Yaralı bir kuş ne kadar uçar?
Ben sana kırık umutlarımdan başka bir şey veremem.
Tek bir aşk yeter mi koca bir ömrü yaşamaya?
Bir çiçekle bahar gelir mi, sevgili?

Öyle, öyle doluyum ki...
İçimi çeke çeke ağlamak istiyorum.
Sanki içimdeki kızın oyuncakları kırıldı,
Saksımdaki tek gül soldu.
Ben ne ara düştüm bu sevdaya?
Üveyken bu derece bakışlar...
Ben ne ara kayboldum dilinle dudağın arasında?
Şimdi ölü bir bedeni sürüyorum,
Parçalanan dizlerime,
Kör olan gözlerime hâlâ hesap veremiyorum.

Ah aynalar...
Ben bile beni tanımazken,
Ben bile bana inanmazken, nasıl derim ona:
"Bana inan."
Yollarım, yılanlarla, çıyanlarla doluyken,
Her gece dişlerken karanliklarin kanlı dişleri boynumu,
"Acımadı ki," diyemem ki...
Acıdı be acıdı.

Ben engellere çarpa çarpa,
Bazen kanaya kanaya,
Bazen acıya acıya gidiyordum.
Neden çevirdin yolumu aşka?
Aşk değil miydi yüreğimi aç kurtlar gibi parçalayan?
Sevgi değil miydi kucağıma acının bebeğini bırakan?
Şimdi geçmişle geçmemiş arasındayım.
Geçmedi be, geçmedi!
Kendimi kandıramam.

Hâlâ doluyor gözlerim,
Hâlâ acıyor yüreğim,
Hâlâ yıkılıyor bir bir umut duvarlarım.
Geçmedi işte, geçmedi!
Hani geçecekti?
Şimdi sonların başladığı yerdeyim.
Her şey aynı...
Bir tek gözlerin... Onlar gerçeği haykırıyor yüzüme.
Sevgiyle bakıyor bana...
kıyamıyorum onlara.
Kıyamıyorum.
29.12.2024 19:03