KıYaMeTTeN 47 GüN ÖnCe

çaresizliği geriyoruz ya çarmıha
esniyor ellerimizde tül gibi ince
dermansız yerinden yırtılıp da
çareler mi saçılır ortalığa sanıyoruz
iyice gerilince

çürümeye bırakılmışlığın adına nadas diyorlar ya

sanki gül mü açacak gülistanda
planlı zamanların kahpe tohumları
üşümüş toprağa düşünce

upuzun bir yolu at gözlükleriyle yürüdük

kör müydük, sağır mıydık, topal mıydık
bırakın bunları hepsi bahane

hepimiz / deve dikeniyiz
deve dikeniyiz sadece
tavşan kaç / tazı tut
biz bizi bize bile satarız
yeter ki üşümesin
kavruk ve buruşuk derilerimiz
yeter ki su sızmasın
kalın kabuklarımızın içine

öyle mi?

Peki! ....nereye kaçacağız
ayrık otlarının son sahne sürgünleri
sandıktan dökülünce.

bu vatandan başka vatan yok

bizi cehenneme bile almazlar
kendi kendimizi nasıl ateşe verdiğimizi görünce.

05/06/2007
kıyametten 47 gün önce