Kıyametler Kopuyor Şiiri - Bülent Baysal

KIYAMETLER KOPUYOR

Hayalime ay düşer, mihrimah yüze şule
Tan ağartılarında, martı çığlıgı güle
Günün alacasında, kendi kendime bile
Şimdi ruhum avare kıyametler kopuyor

Hasret rüzğarlarından, varıp çileyi sordum
Sende sensiz yaşayan, kendi halimde kordum
Hep imkansızlığında, hep yokluğunda durdum
Gelip görsen içimde kıyametler kopuyor

Neyin ateşidir bu, yakar alazı çile
Dalganın vurdugu iz, deler kayayı bile
Bir günde dört mevsimi, yaşada bir gör hele
Volkanlar var içimde, kıyametler kopuyor

Yumunca gözlerimi gelip karşıma durma
Ne haldeyim, nasılım bana artık hiç sorma
Çekmiyor şu yüregim, ne olur artık yorma
Ah bir bilsen içimde kıyametler kopuyor

Sevdanın kapısına bir daha dönüp bakmam
Yeterince yandım ben, korkarım kibrit çakmam
İsterse cihan yansın, bilki yerimden kalkmam
Nasıl olsa içimde kıyametler kopuyor

Bülent BAYSAL