Kıyametin Gölgesinde Büyüyen Aşk

Bir gül açtı kevserin suskun aynasında,
ve aşk indi toprağa,
kıyametin en koyu gölgesinden.
Ne bir ten sevdasıydı bu,
ne de gözlerde gezinen
faniliğin serabı…

Bu,
secdeyle başlayan,
hicretle olgunlaşan,
kelâmla yanan bir aşkın adıydı.

Yıkımların içinden
bir bakış doğdu:
Hira’nın mağarasından
bir ümmet yürüdü.

Ve o aşk,
göğüs kafesine yazılan bir sır oldu.
Kudüs’ün taşlarında kan,
yüreklerde dualar,
gözlerde Firdevs’in hasretiyle büyüdü.

Sahranın ortasında bir yetim,
yıldızları yorgan bildi kendine.
İçtiği aşk,
semaya açılan bir dua gibiydi:
“Ümmetim, ümmetim…”
diyen bir yürek
nasıl sığar dünyaya?

Aşk dediğin,
zambak değil dikenli güldür bazen,
suskunlukta yankılanan feryattır.
Ve kıyametin gölgesinde,
aşk,
susup sabretmektir…

Ey çağın ortasında yitirdiği aşkı arayan insan!
Bil ki,
en yüce sevdalar
göçle,
gözyaşıyla,
gölgede büyür.

Ve sen,
secdenle mühürlersen kalbini,
gökyüzü seni tanır,
toprak sana yol verir.
Çünkü aşk,
artık bir kalp ritmi değil;
bir ümmetin diriliş marşıdır.