Kıyamet Üzerine Şiiri - Yunus Karaca

Nakkaş resmediyorken an’ı
Depremlerle sarsılan düşünceler
Boz bulanık hayallere boğulur
An’ın bedduası yakalar zamana fal tutanları

Zaman dürüldüğünde
Heybesinde saklananlar
Bir bir döküldüğünde
Akıl ve kalp bir birine girdiğinde

Buğulu bakışların büyüsü
Bülbül’ü sarhoş eder de
Bohçasından dökülen sözler
Söndüremez gül deki alevi

Beklenir….
Yokluğun sadağından çekilen varlık
Alev alev yanan düşüncelerle
Yeminlerin yasına tanık olan
İlk sözün başlangıcı

Dudakların bağışı olur azap
Sözlüklerin en ücra, loş yerinden
Asasına yaslanmış cesaret
Hapsolur tozlu sahaf raflarına

Efsunlu sözlerin kusulduğu vakit
Hiçbir dilde bulunmaz artık Kadim
Sahih bir tümce
Ne seher kalmıştır müjdeci
Ne de beddua kötülüğün gücünde

Aşkın sakisi dağıtırken bu büyüyü
Mabetler kurulur dilin üstüne
Uyur gezer hikayeler dolaşır sonra
Aşk hikayecilerinin kirli paslı dillerine

Sevdası bakilik olanlar da
Tecessüs kapısında sabra binenler de
Pösteki üstünde vakti kuşananlar da
Aynı kefe’nin yanına seyir halinde

Gece lime lime dökülürken
Sahnede oyun bitmekte
Aklın barakası çökerken
Nakkaş hala an’ı resmetmekte…….

(Ankara 11.04.2005)