Kıyamet Gözlüm Şiiri - Şahverdi Ali Eren

Gözlerinde, iki damla gözyaşıydı İsrafil.
Uyanmıştı göz çukurunu terk ettiğinde.
Hiç kimse fark etmedi oysa.
Aklına düşen ayrılık cümlesiydi “Sur”.
Ve ikinci kez üflenmişti,
Kurulup dile gelince o cümle.
Artık geri dönüşü olmayan bir uçurumdu gidişin,
Çünkü Kıyamet, kopmaya başlamıştı yüreğimde.

Yüreğimin tam ortasıymış mahşer yeri.
Dolup taşmaya başladığında anladım hasretin.
Yaşadığım acıları hiç kimse bilmedi.
Oysa beni korkunç bir hesaba tutmuştu sözlerin.
Bu yüzden besleyemez olmuştum artık düşlerini.
Bu yüzden imkansızdı kavuşmak.
Çünkü sana gelen yol, sırat köprüsünden daha inceydi.

Hasretin, cehennemin yakan en güçlü ateşiydi.
Her ikisine düştüğümde anladım.
Oysa,
Kavuşmayı umut ederek dayanmak isterdim bu cehenneme.
Kıyamet gözlü kadınım,
Daha da çok yandım.
Sensizliğin Sonsuz cehennem olduğunu öğrendiğimde.