Kıyamet Gibi Şiiri - Ebru Yücesoy

Yağmur bile bir tuhaf yağdı o gün
Hüngür, hüngür
Dövüne, dövüne
Gökyüzü kapkara, kaskatı
Tıpkı bizim gibi
Gözlerimde yaş yoktu.
Kurşundan bir robottum sanki.
Bedenimi hareket ettiren ben değildim
Kollarım,bacaklarım o kadar ağırdı ki..
Konuşan benim sesimdi
Ama hiç hatırlamıyorum, neler söyledim.
Oksijen maskesi,acil çantası ve sandalye sedye...
Bu babamı otururken son görüşümdü.
Gökyüzünün ağlamaktan gözleri şişti.
Hüngür,hüngür
Dövüne, dövüne
Ve ben hala kapkara, kaskatı
Ve hala kulağımda çınlayan ambulans sesi...