Kıyamet Gibi Şiiri - Deniz Ercani

Sesin solmuş yaprakları yeşertir
Ummanlar gibi, abı hayat gibi
Düşündükçe gözlerimi yaşartır
İçimde bu dertler eziyet gibi

Güzeller sultanı, kulların çoktur
Nic'aşık yakmışsın, küllerin çoktur
Al yanakta pembe güllerin çoktur
Gülzar gibi, bostanı hilkat gibi

Çöle düşürmüşsün nice aşığı
Güneşle ay senden alır ışığı
Yar bir melek, dünya da beşiği
Hükmeder cihana bir kudret gibi

Cümle mahlukat hep sana taparlar
Gökteki yıldızlar senden koparlar
Gözünün içi iyilikle parlar
Dosdoğru, şaşmaz bir hakikat gibi

Narin belin incelerin incesi
Seni görünce kıskanır nicesi
Sensizliğin o derin düşüncesi
Sonu gelmeyen bir kıyamet gibi

Dünyaya düzen öğretir dişlerin
Zülfikara ilham olmuş kaşların
Sanki anlam arıyor bakışların
Boşlukta kalmış bir hissiyat gibi

Sana doğrudur attığım her adım
Yirmi bir yıldır ben seni aradım
Senden önce ben ne işe yaradım
Eski bir çöp gibi hafriyat gibi

Kalbim alev aldı, çıkmadı duman
Yardım et sevdiğim elaman aman
Bilmem ki o sesin hangi enstrüman
Dertli bir ney gibi klarnet gibi

Gözüm' yaşı besler ırmağı, çayı
Sevdan kenara attırır her şeyi
Ulaşılamaz olduğun gerçeği
İçimi sızlatır bir gaflet gibi

Hayatım mı vardı seni bilmezken
Kuru dalımda baykuşlarım azken
Şimdi türlü kuşlar eyledi mesken
Senle yüreğim oldu cennet gibi

Ercani sana neler yazsa azdır
Gönlündekileri bana bir sezdir
Sen gelmezsen benim ölümüm tezdir
Sevdam sendedir ebediyet gibi