Kıyamet gecesi Şiiri - Cevat Çeştepe

bahçemde kökünden tufan olup sökülürken ağaçlar
'kayıp bir renk vardı , hafifmeşrep hırsızlıklara kaçıyordu'
ellerim kayboluyordu.
dalgakıranımda kırılıyordu, dalga boyu dallar
“ağlayan bir ses sanki uykumu tam ortasından bıçaklıyordu”
kulaklarım kanıyordu.
çomak ne kadar kısa düşmüştü önüme
çelik, ortadaki kuyuya atmıştı kendini.

gözümü açsam mı açmasam mı gözlerine bakmak için
“sanki donmuş ayak izlerimin üstünde kurtların aç diş izleri”
cesaret boyutum kuruyordu.
anlamıyordum, elimdeki bu zavallı tahta parçası niçin
“yastığımdaki sıcaklığının neden dondurduğunu tenimi”
bendeki ben yok oluyordu.
kör değildim, berrak bir rüya önümde
sen neyi ebelemeye çalışıyordun böyle.

“korkulu rüya görürsün, yatağında ekmek kırıntısı olursa
böyle, güneş gözlerini açar ve ay burnundan solursa …. “