Kıyamet avuçlarımda Şiiri - İsmail Amedi

KIYAMET AVUÇLARIMDA

Bir kıyamet kopar avuçlarımda
Bir zelzele parmak uçlarımda
Tarifsiz bir acı ve yenilginin izleri
On beş asırdır tutulamayan burçlarımda
Ve bir umut sancağı dalgalanan
Binlerce mızrak ciğerime saplanan
Kıyametten beter beklentinin acısı
Bakışlarımın her sabah sivrilen ucunda
Sensizlikten elde avuçta kıyamet
Terk etti bizi sessizlik içinde rahmet
Affına sığındık bitsin bu afet
Tek dostum sensin çaresiz kaldığımda
Dizildim kapına bakire Meryem gibi
Avuçlarım beşikten mezara konuşan çocuk gibi
Cehennem de olsa düştüğüm kuyunun dibi
Cinana çevirmek yaraşır sana her yakardığımda
Bin kıyamet kopar avuçlarımda
Arşu ferşin gem ve yuları parmaklarının ucunda
Mahmuzlayıp kön emriyle bu ahengi
Bozar bilirim ilk şafağımda
Avuçlarımdaki ateşteyim uzun seneler
Yorulan geceleri bastırır oldu geceler
Gerçekten kaçan insanlar ve anlamdan heceler
Düşüyor birer birer, kaleme her sarıldığımda
Raciyim açan gülüm reca dalında
Şems olmasa da isterim ki nurun parlasın alında
Kumdan çok nedir ki deryaların kumsalında
Niyazım mağfirettir kapını her çaldığımda